Dieta Montignaca

Pierwsze naukowe publikacje dra Michela Montignaca, dotyczące zastosowania diety z niskim indeksem glikemicznym, nie spotkały się z entuzjazmem środowiska żywieniowców i dietetyków. Z czasem okazało się, że sposób żywienia proponowany przez francuza, przynosi zdrowotne korzyści. Celem diety nie jest ograniczenie ilości spożywanych pokarmów, lecz nauka racjonalnego doboru produktów spożywczych.

Francuski specjalista do spraw żywienia, dr Michel Montignac, zaintersesował się indeksem glikemicznym głównie z powodu cukrzycy –chciał udowodnić, że jedzenie pokarmów nieznacznie podwyższających stężenie glukozy we krwi pomaga ustabilizować masę ciała oraz zmniejszyć zachorowalność na cukrzycę. Dietę przetestował na sobie, osiągając zdumiewający efekt utraty kilkunastu kilogramów.

Indeks glikemiczny (IG) to rodzaj klasyfikacji żywności. Metoda opiera się na zmianach w stężeniu glukozy we krwi, w 2-3 godziny po spożyciu konkretnego produktu. Dotyczy wyłącznie żywności bogatej w węglowodany. Im wyższy IG potrawy, tym większe stężenie glukozy we krwi po jej spożyciu. Montignac dzieli węglowodany na „dobre” i „złe”, klasyfikując je pod względem wartości indeksu glikemicznego. Za „dobre” węglowodany uważa węglowodany złożone, zawarte w produktach pełnoziarnistych, warzywach i większości owoców. Ich indeks glikemiczny wynosi do 50, są trawione powoli i nie powodują szybkiego uczucia głodu. Żywność o IG powyżej 50 (biały ryż, makaron, oczyszczona mąka, ziemniaki) metabolizowana jest stosunkowo szybko i wzmagaj wyrzut insuliny do krwioobiegu. Organizm, który nie potrafi w szybkim tempie spalić dostarczonej energii, kumuluje ją pod postacią tkanki tłuszczowej.

Dieta Monignaca opiera się zaledwie na kilku zasadach. Zakłada się spożywanie trzech sytych posiłków w ciągu dnia, o stałych porach. Autor diety pozwala najadać się do sytości, jedynie kolacje powinny być lekkie. W początkowej fazie, której celem jest utrata masy ciała, spożywane są produkty o IG do 35. Zupełnym ograniczeniom podlega kawa,  mocna herbata, cukier i miód. Dopuszczalne jest słodzenie potraw fruktozą. Według Montignaca owoce i soki owocowe powinny być spożywane wyłącznie na czczo. Posiłki mają formę połączenia produktów węglowodanowych z białkowymi lub białkowych z tłuszczowymi (nie łączy się ich w obrębie jednego zestawienia). Preferowana jest żywność z dużą zawartością błonnika, a tłuszcze nasycone zastępuje się nienasyconymi. Kolejny etap polega na dożywotnim utrzymywaniu reguł diety. Dopuszczalne są drobne ustępstwa, możliwe jest wprowadzenie podwieczorków oraz kieliszka wina do obiadu. Wybierać należy produkty o IG do 50.

Zaletą diety jest brak konieczności liczenia kalorii w diecie. Z drugiej strony, daje to złudne wrażenie możliwości jedzenia większej ilości pokarmów. Dieta wymaga zdyscyplinowania pod względem doboru produktów spożywczych o niskim indeksie glikemicznym, zakłada również zmianę dotychczasowych nawyków żywieniowych. Dieta Monitgaca uczy samodzielnego komponowania posiłków z wykorzystaniem „dobrych” węglowodanów. Pożądane nawyki żywieniowe mogą zmniejszyć ryzyko chorób układu krążenia. Osoby stale stosujące dietę Monitgaca chwalą ją za regulację procesów trawienia, uczucie dodatkowej energii i trwałe efekty. Pod pewnymi względami, dieta Monignaca nosi cechy diety rozdzielnej lub śródziemnomorskiej. Stosując ten sposób odżywiania konieczna jest znajomość indeksu glikemicznego produktów spożywczych. Dieta nie wymaga ograniczenia ilości jedzenia, zakłada różnorodność składu posiłków oraz wymaga korzystania z warzyw i produktów pełnoziarnistych. Stosowanie diety Montignaca przez dłuższy czas może wydawać się dość wymagające, a potrawy zbyt monotonne, jednak przynosi wymierny rezultat.

Przeczytaj o innych dietach:
Dieta Kopenhaska
Dieta Dukana
Dieta South Beach
Dieta śródziemnomorska
Dieta Paleo
Dieta bioaktywna
10 zasad szczupłej sylwetki